Κυριακή Δ’ Νηστειών
Ας οδηγούμε λοιπόν τα παιδιά μας στον
Σωτήρα Χριστό,
ας προσπαθούμε να τους υποδεικνύουμε το σωστό
με αγάπη και διάκριση και κυρίως
με το παράδειγμά μας το καλό.
Η δυνατότητα που υπάρχει
για να ενωθεί ο άνθρωπος με το Θεό
δεν εξαντλήθηκε και δεν θα εξαντληθεί ποτέ
από κανέναν ούτε στη γη ούτε στον ουρανό.
Στα μάτια του Θεού μικρότερα
αποτελέσματα, όπως ο οβολός της χήρας, έχουν
μεγαλύτερη αξία από άλλα εντυπωσιακότερα.
Ο λόγος της Αγίας Γραφής και η διδασκαλία
των πατέρων της Εκκλησίας,
θεωρεί την προσευχή φυσική εκδήλωση της ψυχής.
Όποιος δεν νοιώθει την ανάγκη
αλλά και τη δύναμη της προσευχής,
επιβεβαιώνει τον λόγο
της Αποκάλυψης «όνομα ἔχει ὅτι ζει» (Ἀπ. 3,1).
Είναι καρδιά χωρίς παλμούς, ψυχή χωρίς πνοή.
Η προσευχή, που ζητάει ενίσχυση
της πίστεως σε ώρες σκληρές,
είναι από τις πιο υπέροχες αιτήσεις, τις καθημερινές.
Ο Κύριος, ο σπλαχνικός Πατέρας
περιμένει αυτή την προσευχή.
Και όσοι αμφιβάλλουμε για την αλήθεια αυτή,
δεν έχουμε παρά στη δύσκολη στιγμή,
που θα νοιώσουμε κάποια αμφιβολία,
να πούμε : « Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία !» (Μαρκ. θ, 23)
Ας οδηγούμε λοιπόν τα παιδιά μας στον
Σωτήρα Χριστό,
ας προσπαθούμε να τους υποδεικνύουμε το σωστό
με αγάπη και διάκριση και κυρίως
με το παράδειγμά μας το καλό.
Γονείς και παιδαγωγοί ας προσπαθούμε
να τα θωρακίζουμε από τη μικρή ηλικία,
να τα μάθουμε να πηγαίνουν στην εκκλησία.
Παράλληλα, ας αναπέμπουμε εμείς αντί γι’ αυτά
θερμή προσευχή, για να γλυτώσουν από τα νύχια
του διαβόλου και να επιστρέψουν στον Λυτρωτή.
Ο πατέρας του δαιμονισμένου νέου είχε πίστη ελλιπή
ωστόσο δεν είχε και που αλλού
την ελπίδα του να στηρίξει.
Στρέφεται λοιπόν στον Κύριο και με λόγια
που φανερώνουν την απελπισία
και την ολιγοπιστία του, του ζητάει να
σώσει το παιδί του από τη δυστυχία.
Ο Θεάνθρωπος έχει τη δύναμη να βοηθήσει
και τον βασανισμένο νέο να αναγεννήσει.
Αυτό που στέκεται εμπόδιο
είναι του πατέρα η ολιγοπιστία.
Γι’ αυτό, πριν θεραπεύσει το παιδί,
ο θείος Διδάσκαλος βοηθάει
τον πατέρα να συναισθανθεί
την δική του αδυναμία
και να ομολογήσει μετά δακρύων:
«Πιστεύω, Κύριε βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ».
Η Τεσσαρακοστή είναι η κατ' εξοχήν
περίοδος που καλούμαστε
για εντονότερη πνευματική εργασία,
για πιο πολλή προσευχή
και για ουσιαστική νηστεία.
Η νηστεία δεν είναι αυτοσκοπός,
δεν πρέπει να γίνεται μηχανικά
ούτε επίσης αναγκαστικά.
Πρέπει να αγαπήσουμε την άσκηση, να νηστέψουμε
συνειδητοποιημένοι, με ζωντάνια και χαρά,
όχι μίζερα και καταναγκαστικά.
Πολλοί νηστεύουν γιατί έτσι πρέπει
και άλλοι από φόβο.
Ουσιαστικό είναι να κάνω τη νηστεία
από αγάπη και με πλήρη ελευθερία.
Εκείνα που η Εκκλησία μας και οι Θείοι Πατέρες
όρισαν αιώνες πριν, έρχονται τώρα
να επιβεβαιώσουν και
να επικυρώσουν οι διάφοροι ειδικοί
που ασχολούνται με θέματα υγείας και διατροφής.
Είναι σημαντικό να νηστεύουμε ουσιαστικά
και αληθινά. Έτσι θα ανακαλύπτουμε
στην καθημερινότητά μας
οφέλη πνευματικά και σωματικά.
Ιερέας Π. Γκέζος