Πρεσβυτέρου Π. Γκέζου
Κυριακή του Ασώτου
Η αγάπη και η κατανόηση του πατέρα
είναι πρόσκληση διαρκείας για επιστροφή.
im alt="Περιγραφή: Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακη του ασωτου" height="211" src="file:///C:/User" width="288" /></p> <p> &"micron; άσωτος υιός «Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθών», βιώνει
βαθιά αυτή την οδύνη και διαπιστώνει
ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση εξορίας,
μακριά από το σπίτι του πατέρα του, τη γη της απαγγελίας.
«Ὅ, πόσων ἀγαθῶν ὁ ἄθλιος ἐμαυτὸν ἐστέρησα.
Ὁποίας βασιλείας ἐξέπεσα ὁ ταλαίπωρος ἐγὼ»(1).
(δοξαστικὸ Ἐσπερινοῦ Κυριακῆς Ἀσώτου).
Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτή τη διαπίστωση,
αναπότρεπτα θα αισθανθεί
την ανάγκη της επιστροφής και θα πει
σαν τον άσωτο γιο της παραβολής,
«ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου».
«Ὅς ὁ ἄσωτος υἱὸς ἦλθον κἀγὼ οἰκτίρμον,
ὁ τὸν βίον ὅλον δαπανήσας ἐν τῆ ἀποδημία
ἐσκόρπισα τον πλοῦτον ὅν δέδωκάς μοι, Πάτερ,
δέξαι με, πάτερ, μετανοοῦντα, ὁ θεὸς καὶ ἐλέησόν με» (2).
«Αἶνοι Κυριακῆς Ἀσώτου»
Είναι αυτή η βαθιά συναίσθηση του ανθρώπου
για την αποξένωση του από την πηγή
της ζωής του, το Θεό, που ονομάζουμε μετάνοια.
«Οὐκ ἔχω μετάνοιαν, οὐκ ἔχω κατάνυξιν, οὐκ ἔχω
δάκρυον παρακλητικὸν
τὰ επανάγοντά με, τέκνα, εὶς ἰδίαν κληρονομίαν»,
όπως λέει ο συγγραφέας του κανόνα στον Ιησού Χριστό.
Υπάρχει και η άλλη σκληρή πραγματικότητα.
Συχνά οι επιστροφές δεν γίνονται αποδέκτες.
Η πατρική οικία και αγκάλη είναι ερμητικά κλειστὲς
και η μορφή της ασωτίας κορυφώνεται
στην αποπομπή και την απόρριψη, τραγική.
Πολλὲς φορές οι κοινωνίες, ιδιαίτερα οι ενάρετες,
είναι κλειστές. Η αγκάλη του πατέρα της παραβολής,
όμως είναι ανοιχτή.
Συνεχίζει να αγαπά, ελπίζει και προσμένει.
Αυτό είναι το ζητούμενο και το θαυμαστό της παραβολής.
Η αγάπη και η κατανόηση του πατέρα
είναι πρόσκληση διαρκείας για επιστροφή.
Η αγάπη και το έλεος του Θεού
είναι από τα μεγάλα δεδομένα της ζωής.
Αυτό που αναμένεται πλέον είναι
η δικιά μας μετάνοια και επιστροφή.
1. «Ὅ, πόσων ἀγαθῶν ὁ ἄθλιος ἐμαυτὸν ἐστέρησα. Ὁποίας βασιλείας ἐξέπεσα ὁ ταλαίπωρος ἐγὼ» (δοξαστικὸ Ἐσπερινοῦ Κυριακῆς Ἀσώτου).
2. Πάτερ, δέξαι με, πάτερ, μετανοοῦντα, ὁ θεὸς καὶ ἐλέησόν με» (Αἶνοι Κυριακῆς Ἀσώτου).
04/02/2