Ιερέας Παναγιώτης Γκέζος

 

«Οι άνθρωποι υποφέρουν, αλλά ζουν, ζουν μια ζωή πραγματική,

όχι φανταστική, γιατί το να υποφέρεις είναι ζωή».

Ντοστογιέφσκι

Αυτό που η Ηθική μας παρουσιάζει σαν «ηθικό»

δεν είναι ποτέ αμιγώς «καλό»,

και ότι ο άνθρωπος ποτέ δεν μπορεί να εξαλείψει το κακό

με την Ηθική, αφού κανένας απολύτως

δεν μπορεί να είναι αμιγώς καλός.

Αυτό που μετράει στην ανθρώπινη ύπαρξη και συμπεριφορά

δεν είναι η ηθική, αλλά η ελευθερία,

και πως μόνον ό,τι είναι ελεύθερο είναι αληθινά καλό.

Η διάκριση των ανθρώπων σε «καλούς» και «κακούς»

είναι βασισμένη σε ένα ψέμα

και ότι ο μόνος τρόπος να νικηθεί το κακό

είναι να το πάρει κανείς επάνω του ελεύθερα.

Η Ηθική δεν μπορεί να οδηγήσει ποτέ

στη λύτρωση του ανθρώπου από το κακό.

Η έννοια της Ηθικής στηρίζεται

στη διάκριση μεταξύ καλού και κακού.

Χωρίς τη διάκριση καλού και κακού

η έννοια της ηθικής καταρρέει.

Η διάκριση αυτή παίρνει συνήθως δύο μορφές.

 Όπως η ηθική λέει:

Η μία είναι ο χαρακτηρισμός των πράξεων

ή των αισθημάτων, κινήτρων, διαθέσεων ...

ως καλών ή κακών.

Εάν κάποιος αγαπά, έμπρακτα πρόκειται για κάτι «καλό» -

σύμφωνα με την κρατούσα ηθική πάντοτε

- ενώ εάν μισεί πρόκειται για κάτι «κακό».

Η άλλη μορφή, που παίρνει η διάκριση καλού και κακού,

είναι ο χαρακτηρισμός των προσώπων ως καλών ή κακών.

Ο «χαρακτήρας» είναι το υποκείμενο και οι μορφές

επάνω στις οποίες είναι «χαραγμένες»

ορισμένες ηθικές ιδιότητες, καλές ή κακές.

Τόσο στο επίπεδο των γενικών αρχών της ηθικής

όσο και σε εκείνο των χαρακτήρων,

ο Ντοστογιέφσκι αρνείται επίμονα

τη διάκριση μεταξύ «καλού» και «κακού», δηλαδή

αρνείται την ίδια τη βάση της ηθικής.

«Επήγα τόσο μακριά

ώστε να φθάσω στο βέβαιο συμπέρασμα πως κυριολεκτικά

η αγάπη συνίσταται στο παράξενο δικαίωμα

να τυραννάς εκείνον που αγαπάς...». (Ντοστογιέφσκι)

«Στο μίσος μου για τους ανθρώπους της γης μας

υπάρχει πάντοτε μια νοσταλγική αγωνία:

γιατί να μην μπορώ να τους μισώ χωρίς να τους αγαπώ;..

Και στην αγάπη μου γι' αυτούς μέσα ήταν μια νοσταλγική θλίψη:

γιατί να μην μπορώ να τους αγαπώ χωρίς να τους μισώ;». (Ντοστογιέφσκι)

Τα λόγια αυτά έρχονται σαν οδοστρωτήρας

να γκρεμίσουν κάθε σαφή διάκριση μεταξύ καλού και κακού,

ακόμη και στο επίπεδο της πιο μεγάλης ηθικής αξίας,

που είναι και για τον ίδιο τον Ντοστογιέφσκι η αγάπη.

Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, είναι ένα μείγμα πανουργίας

και απλότητας, αγνότητας

και φιληδονίας, καλοσύνης και κακότητας.

«Ήμουν ένας παλιάνθρωπος, κι όμως αγαπούσα τον Θεό...

Το καλό και το κακό

βρίσκονται σε μια τερατώδη συνύπαρξη μέσα στον άνθρωπο» Ντοστογιέφσκι .

Διεφθαρμένοι άνθρωποι είναι συχνά καλοσυνάτοι,

εγκληματίες είναι τρυφεροί και αισθηματικοί,

πουριτανοί και ηθικιστές είναι σκληροί

και άσπλαχνοι, όλοι είναι εξίσου ικανοί

για το κακό και για το καλό.

Η διαπίστωση αυτή, ότι δηλαδή

κάθε άνθρωπος είναι κακός συγχρόνως και καλός,

καταργεί την Ηθική

και εμφανίζει τον Ντοστογιέφσκι ως μηδενιστή.

Αλλά εδώ πρέπει να σταθούμε με προσοχή.

Είναι ο Ντοστογιέφσκι πράγματι μηδενιστής;

Ο Ντοστογιέφσκι καταρρίπτοντας την ηθική,

που διακρίνει τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς,

κλονίζει την υπεροψία του ουμανισμού,

ο οποίος πιστεύει ότι με την ηθική μπορεί

να εξαλείψει το κακό από τον κόσμο για να σωθεί.

Με τον τρόπο αυτόν ο Ντοστογιέφσκι πατερικά θεολογεί:

η σωτηρία του ανθρώπου δεν μπορεί

να προέλθει από τον ίδιο τον άνθρωπο,

αλλά μόνον από τον Θεό.

Το μείγμα καλού και κακού,

που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση,

δεν οδηγεί απαραίτητα στον μηδενισμό.

Αυτό που τον κάνει να βρει νόημα στην ύπαρξη του

είναι να συνάντηση τον Άλλο, τον δικό του αδελφό.

Ο Άλλοςείναι αυτός που δίνει την υπέρβαση του μηδενισμού.

Ο Ντοστογιέφσκι μας φέρνει στο χείλος του γκρεμού,

αλλά δεν μας αφήνει στο κενό.

Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί

είναι η ύπαρξη του Άλλου.

Δεν είναι ούτε οι αρετές ούτε οι κακίες του Άλλου, δηλαδή η ηθική.

Για τον Ντοστογιέφσκι υπάρχει μία και μόνη επιλογή

αντί της αυτοκτονίας για τον άνθρωπο:

«οι άνθρωποι υποφέρουν, αλλά ζουν, ζουν μια ζωή πραγματική,

όχι φανταστική, γιατί το να υποφέρεις είναι ζωή».

ο Σταυρός και η οδύνη

είναι για τον Ντοστογιέφσκι η μόνη, αληθινή

και αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα

μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη,

είναι το μόνο αντίδοτο στη γελοιότητα

της ηθικής που αγνοεί

τη συνύπαρξη του καλού και του κακού στου ανθρώπου τη ζωή.

Πρέπει να ξεπεραστεί από την Ανάσταση ο Σταυρός.

Δεν έχει θέση στη Βασιλεία τού Θεού ο πόνος.

Η αγάπη αγκαλιάζει την οδύνη,

όχι για να της δώσει περιεχόμενο μεταφυσικό,

αλλά για να τη μετατρέψει σε χαρά και αγάπη στο Θεό.

Η οδύνη είναι η μόνη αλήθεια που με την αποδοχή της,

ιδιαίτερα στο πρόσωπο τού Άλλου, υπερβαίνομε το μηδενισμό

και καταλαβαίνομε ότι αξίζει να υπάρχομε στον κόσμο αυτό.

«Ώστε στ' αλήθεια λέει η θρησκεία

πως όλοι μας θα σηκωθούμε από τους νεκρούς

μετά τη Δεύτερη Του Παρουσία

και θα ξαναζήσουμε και θα ξαναδούμε πάλι ο ένας τον άλλο;»

Το δίχως άλλο θ' αναστηθούμε...

Και χαρούμενα, ο ένας στον άλλο όσα γίνανε,

εύθυμα θα διηγηθούμε.

 

Πηγή: Περιοδικό "Νέα Ευθύνη" τ. 3 Ιανουάριος 2011

 

Ω Μάνα του Χριστού αλλά και κάθε πιστού!

Κράτα μας κοντά Σου στην αγκαλιά Σου.

 

«Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού». (Λουκ. α' 35)

 

Η πληροφορία

της ενανθρωπήσεως του Λόγου του Θεού

είναι η μεγαλύτερη είδηση μέσα στην ιστορία.

Η Παναγία αποκαλείται «κεχαριτωμένη»

 και, αφού ο Θεός είναι μαζί της,

                      χαρακτηρίζεται «ευλογημένη».

Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, η Παναγία

                                                   είχε ήδη χαριτωθεί.

Παραμένοντας μέσα στα άγια των αγίων του Ναού

                 αξιώθηκε να βιώσει τη πνευματική ζωή.

Έτσι, η Παναγία είχε φθάσει στην θέωση

                                             και πριν ακόμη δεχθεί

την επίσκεψη του αρχαγγέλου.

Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε

                                                  μια μέθοδο ειδική

Θεογνωσίας και Θεοκοινωνίας:

Πρόκειται για την ησυχία, την ησυχαστική οδό.

Κατάλαβε η Παναγία ότι δεν μπορεί κανείς

                                         να φθάσει στον Θεό

με την λογική, την αίσθηση, την φαντασία

 και την ανθρώπινη δόξα, αλλά δια του νου.

Έτσι νέκρωσε όλες τις δυνάμεις της ψυχής

που προέρχονται από την αίσθηση,

και δια της νοεράς προσευχής ενεργοποίησε τον νου.

Με αυτόν τον τρόπο έφθασε στην έλλαμψη

                                                    και την θέωση.

Και γι’ αυτό αξιώθηκε να γίνει Μητέρα του Χριστού.

Δεν είχε απλώς αρετές, αλλά την θεία Χάρη του Θεού.

Ο Χριστός, ως Λόγος του Θεού,

έχει όλο το πλήρωμα των Χαρίτων,

αλλά και η Παναγία έλαβε το πλήρωμα της Χάριτος

από το πλήρωμα των Χαρίτων του δικού της Υιού.

Γι’ αυτόν τον λόγο σε σχέση με τον Χριστό είναι κατώτερη,

σε σχέση όμως με τους ανθρώπους είναι ανώτερη.

Η απάντηση της Παναγίας στην πληροφορία

                                     του αρχαγγέλου ότι θα αξιωθεί

                   να γεννήσει τον Χριστό ήταν εκφραστική:

«Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου»

(Λουκ. α’, 38). Φαίνεται εδώ η υπακοή

της Παναγίας στον λόγο του αρχαγγέλου,

αλλά και η υπακοή της στον Θεό,

για ένα γεγονός που ήταν παράδοξο

και ασύλληπτο για την ανθρώπινη λογική.

Ο χαιρετισμός του αρχαγγέλου Γαβριήλ

 είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος.

 Από τότε που έκλεισε, για τον άνθρωπο,

                                                          ο Παράδεισος,

 δεν απηύθυνε ο ουρανός τέτοιον χαιρετισμό

σε κανέναν άλλον παρὰ μόνο στο ξεχωριστό

αυτό πρόσωπο της ανθρώπινης ιστορίας,

 στην αμόλυντη Μαριάμ, το αμάραντο κρίνο

                            της καθαρότητας, την Παναγία.

Χαίρε, διότι δεν ήσουν αυτοκράτειρα

                          που βασίλευσες στην οικουμένη,

ούτε στρατάρχης που πέτυχες νίκες,

στα πεδία των μαχών, κοσμοϊστορικής σημασίας .

Ήσουν άσημη, πτωχή κόρη της Ναζαρέτ.

 Και όμως εσένα πρόσεξε ο Θεός

                               για να σφραγίσεις την ιστορία.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», διότι συνέτριψες

                                   την πιο απάνθρωπη τυραννία,

                   το κράτος του θανάτου και της αμαρτίας.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη»· τα ανεξιχνίαστα βάθη

της ταπεινώσεώς σου είλκυσαν το βλέμμα του Θεού.

Θέλησες την αφάνεια· γι᾿ αυτό και ο Θεός θέλησε

την άφθαρτη δόξα σου. Γιατὶ επιβλέπει στους ταπεινούς.

Είσαι ο λογικός παράδεισος, στον οποίο δεν μπόρεσε

να εισδύσει καθόλου ο όφις ο αρχαίος, ο Πονηρός.

γιατὶ οι νύχτες των ακοίμητων προσευχών σου

                                                        ήταν γεμάτες φως.

Η ένθεος σιωπή σου υπήρξε

 η πιο βροντόφωνη αγία αποτελεσματική διαμαρτυρία

                                     για του κόσμου την αποστασία.

Ο τέλειος πόθος σου για τον Θεό νίκησε την αγάπη

των πολλών συνανθρώπων σου για την αμαρτία

                                          και είλκυσε τη θεία ευδοκία.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετὰ σοῦ».

                                      Έγινες η Μητέρα του Θεού,

έφερες τον Θεό στη γη μας.

Αυτό περιλαμβάνει όλα τα άλλα αγαθά,

όλο τον πλούτο των δωρεών που προξένησες σε μας.

Αξίωσέ μας να σε τιμούμε όχι μόνο με το στόμα

                                                  αλλά και με τη ζωή μας.

Αξίωσέ μας να βρούμε την αληθινή χαρά

                                                         δια της μετανοίας.

 Και μέρα με την ημέρα, καθώς πλησιάζει,

                               του Κυρίου η Δευτέρα Παρουσία,

μη διαλείπεις να υφαίνεις στον αργαλειό

                           των θεομητορικών πρεσβειών σου

ένδυμα γάμου για τα παιδιά σου.

Ω Μάνα του Χριστού

                   αλλά και κάθε πιστού!

Η γλυκιά Μάνα όλου του κόσμου είναι η Παναγία μας.

 Είναι η «πανύμνητος Μήτηρ»,

                                              η Μάνα που την υμνούν όλοι,

 μικροί και μεγάλοι, όλη η κτήση, η Εκκλησία μας..…

Δέξου, σε παρακαλούμε, Μητέρα μας,

                                                       αυτή την προσφορά,

τούτο τον ύμνο που σου προσφέρουμε:

            Σώσε, Παναγία, όλους μας από κάθε συμφορά

Ω γλυκιά μας μάνα, μάνα όλου του κόσμου,

                                                                   σε αγαπούμε.

Στην καρδιά και στο στόμα μας σε έχουμε

                                                                 και σε τιμούμε.

Ναι, Παναγία Μητέρα μας,

                 Βασίλισσα των ουρανών,

                        γλυκύτατε καρπὲ της κτίσεως,

                                                          Κυρία Θεοτόκε!

Κράτα μας κοντά Σου

                  στην αγκαλιά Σου.

 

 

 

 

Πρεσβύτερος Παναγιώτης Γκέζος

 

 

Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ

 

Ο λόγος του Θεού, ο ίδιος ο Χριστός, είναι ο σπόρος,

που στην καρδιά μας μπαίνει και μας Χριστοποιεί

                                                           με την αγάπη και τη δική μας υπακοή.

Οι σχέσεις μας με τον Θεό αμιγώς αγαπητικιές πρέπει να είναι

                                   όχι γιατί τον φοβόμαστε, αλλά γιατί τον αγαπάμε.

Αν όμως δεν καταλαβαίνουμε τί γίνεται στα τελούμενα μέσα στην Ἐκκλησία,

η πρότασή του Χριστού εἶναι η κάθαρση των παθών μας, όπως μας

                                                                         διδάσκει  η  νηπτική διδασκαλία.

Και  τότε όλα θα γίνονται κατανοητά, χωρίς καμιά απορία. 

Ο Θεός παραμένει μυστήριο, αλλά αποκαλύπτεται στις ανθρώπινες αισθήσεις. Αν αυτές προηγουμένως καθαρισθούν και καλλιεργηθούν τα πάντα

                                                                                                                    θα  κατανοήσεις.

Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο  ελεύθερο  να διαλέξει

                                                     αν θέλει με το διάβολο όλη του τη ζωή να παλεύσει.

Να μη  ανοίξει διάλογο με αυτόν,  αλλά να προχωρήσει με το Χριστό.

Η κουβέντα που κάνουμε με το διάβολό σημαίνει του  πειρασμού η αποδοχή.  Για να μη πέφτει ο σπόρος πάνω στη πέτρα

                                                    θέλει  εμμονή,  προσευχή, ταπείνωση και επιμονή.

Χρειάζεται πολύ πόνο και πολυχρόνια δουλειά

                                                                          στο βάθος της ψυχής ο σπόρος να μπει.

Η στροφή προς το Θεό είναι η μεγαλύτερη αρετή.

Όχι να στρεφόμαστε στα πράγματα του κόσμου: το πλούτο και την ηδονή...

Εκτός  απ’ αυτό που είναι αναγκαίο για να το χρησιμοποιεί.

Αν οι αισθήσεις δεν καλλιεργηθούν

                                            και τα μυστήρια τοῦ Θεοῦ,  αδυνατούν να κατανοηθούν.

Και  εξωτερικές αλλαγές (μεταφράσεις τῶν κειμένων κ.λπ.) ψάχνουν να βρουν.

Η αλλαγή θα γίνει μέσα μας αν καλλιεργηθούν 

                                    αυτά τα βασικά μεγέθη της ορθοδόξου νηπτικής θεωρίας.

Τότε η Χάρη του Θεού θα μας φωτίσει να γίνουν κατανοητά

και εδώ είναι η λύση του προβλήματος της κατανόησης των κειμένων.

                                                                                     ... Κι όλα να εξαρτώνται από μας...

 

 

Εν Βάρη 3/9/ 2013

 

 

 

 

 

 

Πρεσβύτερος Παναγιώτης Γκέζος

 

Το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων.

Το θαύμα είναι της αγάπης η κυριαρχία

και η απουσία της αμαρτίας,

ένας κόσμος πού αποκαλύπτεται

σε όποιον και όποτε τον αναζητήσει οπωσδήποτε.

Είναι η  πραγματικότητα, η οποία  ούτε την έλλειψη,

                                                             ούτε την ανεπάρκεια γνωρίζει,

ούτε την αρρώστια, ούτε η φθορά του θανάτου

                                                                                την φοβίζει.

Ἡ πραγματικότητα αυτή δε βρίσκεται αλλού

                                                 αλλά βρίσκεται αλλιώς.

Δεν είναι ένας χώρος άλλος

                                             αλλά μία κατάσταση άλλη.

Για το Χριστό, πού έβλεπε τον κόσμο γύρο του φωτισμένο

                                                               από το φως της αγάπης του,

τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια ήσαν αρκετά

να θρέψει πέντε χιλιάδες ανθρώπους,

πού τον ακολουθούσαν με τις γυναίκες τους

                                                                                       και τα παιδιά.

Για τους μαθητές, όμως, πού έβλεπαν τα υλικά

μέσα από το σκοτάδι της εγωκεντρικής τους απληστίας,

μόνο για τα δικά τους στομάχια ήσαν αρκετά.

Ὁ πραγματικός κόσμος είναι αυτός πού βλέπουμε,

                        πλημμυρισμένος από το φως της αγάπης

και όχι αυτός που βλέπουμε, βυθισμένος

            στο σκοτάδι του εγωκεντρισμού και της απάτης.

Όποιος δει τον κόσμο όπως τον βλέπει ο Χριστός

                                                             θα μπορεί κι αυτός,

όχι μόνο να θρέψει πέντε χιλιάδες ανθρώπους

                                      με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια,

                     και δώδεκα κοφίνια περίσσευμα να γεμίσει

αλλά «και μείζονα τούτων ποιήσει».

Κυριαρχεί στην κοινωνία μας η απληστία και η αδικία

γιατί περίσσεψε το μίσος και η κακία.

Ὁ πιστός χριστιανός δεν κλείνει τα μάτια στην αδικία,

                         δεν μένει αδιάφορος στον πόνο,

                                 δεν φθονεί στη χαρά του άλλου

                                           και δεν χαίρεται στην δυστυχία.

Δίνει απ’ το ψωμί του, από το χρόνο του,

          από τα χρήματά του, από την ψυχή του.

Και όσο δίνει ο άνθρωπος από την ἀγάπη του,

τόσο περισσεύει του Κυρίου η χάρη και η ευλογία του,

στη ζωή της κοινωνίας μας και στη ζωή του.

Πρεσβύτερος Παναγιώτης Γκέζος

 

ΝΑ Μ’ ΑΓΑΠΑΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΖΗΤΑΣ

 

 

Ο Δημήτρης και η Αφροδίτη

Όχι δεν είμαι σουβλάκι!

    Πριν γίνει κάποιος ερωτικός σύντροφος χρειάζεται πρώτα να γίνει πρόσωπο. Ο άνθρωπος έρχεται στην ύπαρξη μέσα απο σχέσεις, αλλά χρειάζεται ένα αυθύπαρκτο πρόσωπο για να ύπαρξη μια σχέση.   

Τούτο το διήγημα το  αφιερώνω στα νέα παιδιά της ενορίας μας και όχι μόνο.

     Το αυτοκίνητο μας έστριψε αριστερά, περάσαμε τις ράγιες του tramκαι σταματήσαμε στη πλαζ της Γλυφάδας. Απέναντι μας η θάλασσα και πάνω μας το φεγγάρι, το μεγαλύτερο φεγγάρι του έτους. Το φεγγάρι που με τα μεγάλα χέρια του αγκάλιαζε όλη τη θάλασσα, της χάδευε όλο το σώμα της, την έκανε χρυσαφένια, μπερλαντένια, διαμαντένια με το ηλιακό φως του. Η θάλασσα έτσι παντρεμένη με το φεγγάρι μας μουρμούριζε την ευτυχία της και μας έδειχνε τα λευκά δόντια της.

     Κοντά στη θάλασσα ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ρομαντικοί , απολάμβαναν αυτή τη θέα και δεν το κουνούσαν απ’ εκεί με τις ώρες. Και η θάλασσα τους φιλούσε τα πόδια τους με κάθε κύμα. Λίγο ποιό πέρα ένα σεντόνι είχε σκεπάσει δυο παιδιά νέα, τα οποία έβλεπαν τα ομορφότερα όνειρα της ζωής τους.

    Εμείς τι κερδίσαμε κλεισμένοι σε ένα νυκτερινό κέντρο με μικρά φώτα, με δυνατή μουσική να αναπνέουμε τη κάπνα του τσιγάρου, την βόχα του ποτού και τον ιδρώτα απο τη σχεδόν γυμνή σάρκα των νεαρών εκείνων που χόρευαν και φώναζαν συνεχώς;

    Το φρενάρισμα του αυτοκινήτου μας στην άμμο μ’  έκαμε να σταματήσω να σκέπτομαι το φεγγάρι και να βλέπω τον Ήλιο που είχα μέσα στο αυτοκίνητο.

    -Μωρό μου σ’ αγαπάω, σε λατρεύω. Εδώ είμαστε μόνοι μας. Όλη τη νύχτα δεν μέθυσα. Εσύ θα με μεθύσεις, θα με ανεβάσεις στα ουράνια.

    Ήταν ο Δημήτρης μου, το ομορφονιό παλικάρι μου. Παρακαλούσα το Θεό και τη Παναγία να γίνει ο άνδρας της ζωής μου. Να μας ενώσειο Θεός ψυχή και σώμα με τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Το θέλω πολύ.

     «Πως θα ενωθείς με τον άλλον; Ο άλλος είναι σώμα και ψυχή. Πως θα ενωθούν αν δεν τους ενώσει ο Θεός; Εμείς το θέλουμε. Εντάξει το θέλω. Κανείς δεν μπορεί να ενωθεί με κάποιον άλλον χωρίς τη Χάρι του Θεού». Αυτά μας έλεγε ο πατέρας Κωνσταντίνος σε μια ομιλία του πρόσφατα.

    Εγώ έβλεπα τον Ήλιο να λούζει τις κορυφές των βουνών. Εν τω μεταξύ ο Δημήτρης μου, η αγάπη μου, όπως και ό Ήλιος άρχισε απο τα μαλλιά μου, το πρόσωπο μου να τα πιάνει με τα χέρια του, να τα πλησιάζει στα χείλη του και εγώ να νιώθω τα μελένια φλογερά χείλη του να ταξιδεύουν στο σώμα μου. Ένιωθα όλα τα άνθη του Απρίλιου και του Μάη πάνω στο σώμα μου και όλα τα αστέρια του ουρανού να με ανεβάζουν στον Παράδεισο.

    «. Απο εκεί μετά είναι μια ένωση σωματική. Τον χρησιμοποιείς τον άλλον σωματικά για να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου. Είναι για κατανάλωση ο άλλος; Είναι σουβλάκι; Βλέπεις δηλαδή τον άλλο σαν σάρκα, σαν αντικείμενο;. Θέλεις τον άνθρωπο να τον κάνεις ότι θέλεις;. Ο άνθρωπος δεν είναι να τον κάνεις ότι θέλεις». Συνέχιζε η ομιλία του πατρός Κωνσταντίνου.

-Όχι δεν είμαι σουβλάκι να με κάνεις ότι θέλεις.

- Μωρό μου, τι μουρμουρίζεις; - έλεγε ο Δημήτρης και τα ατσαλένια χέρια του με έκαναν να πονάω όπου με έγγιζε.

«Για αυτό υπάρχει το μυστήριο του γάμου όπου ολόκληρος ο άνθρωπος κατεργάζεται και χαριτώνεται απο τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι απλώς να ενωθούμε, δηλαδή να κάνω ξερό σεξ. Αλίμονο αν ο γάμος ήταν μόνο αυτό. Είναι μια άλλη ποιό  βαθύτατη ένωση όπου μέσα απ’ αυτή την ένωση, αν όλα είναι σωστά, δεν υπάρχουν τα λεγόμενα προβλήματα του γάμου και αυτά τα ψευδό σεξουαλικά προβλήματα.».

    -Πατέρα Κωνσταντίνε!

    -Μα τι σ’ έπιασε; Δεν μ’ αγαπάς Μωρό μου;- την ρωτούσε ο Δημήτρης.

     - Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ. Εσύ μ’ αγαπάς;

      -Γλυκιά μου δεν βλέπεις πως τρελαίνομαι για σένα;

Θυμήθηκα το Τεστ του έρωτα,  που μου δώσε ο π. Κωνσταντίνος:

     -Δημήτρη, καρδιά μου, θέλω να μ’ αγαπάς τζάμπα χωρίς να μου ζητάς τίποτε.

     -Αγάπη μου, μα είμαι άνδρας και έχω ανάγκες.

«πατήρ Κωνσταντίνε, τι κάνω τώρα; Θα τον χάσω το Δημήτρη μου. Τον αγαπώ πολύ».

      - Τι να τον κάνεις; Αυτός είναι έμπορος. Θα σου πει μετά πως σε χρησιμοποιεί σαν το σουβλάκι. Θα σε φάει και μετά θα σε πετάξει στα σκουπίδια σαν το χαρτάκι απο το σουβλάκι.

     -Ό χ ι δεν είμαι σ ου β λ ά κ ι.-φώναξα δυνατά και ο Θεός μου δώσε δύναμη και γλίστρησα απο τα  χέρια του.

       Ο Δημήτρης θύμωσε πολύ. Έβγαλε την μάσκα και είδα σ’ αυτόν τον έμπορα που μας έλεγε ο πατέρας Κωνσταντίνος.

       Ήταν ώρα 5.30 το πρωί. Ένα αυτοκίνητο πλησίασε το δικό μας. Εγώ δεν έβλεπα τίποτε. Σκεπτόμουνα. «Αχ, Δημήτρη! Είσαι σαν τα ανδράκια που το βάζουν στα πόδια γιατί δεν αντέχουνε χωρίς κατανάλωση».

• Και τώρα συνεχίζει το πρόγραμμα με Θεία λειτουργία.-άκουσα να μου λέει ο Δημήτρης, σαν είδε μέσα στο αυτοκίνητο που σταμάτησε κοντά μας, έναν ιερέα με μακρύ χιονάτη γενειάδα..
• Εξομολόγος θα είναι. Ο Θεός μας τον έστειλε.- του είπα και σαν να συνήλθα λίγο.

    Ο ιερέας, πρωινός- πρωινός, βγήκε απο το αυτοκίνητο για να πάει να κολυμπήσει στη θάλασσα.

    -Καλημέρα παιδιά μου. – μας χαιρέτησε με πατρική αγάπη.

     Τώρα τι κάνουμε; Ν’ απαντήσουμε; Θα μας βάλει μήπως τις φωνές;

      -Με την ευχή σας πάτερ. – του απαντήσαμε εμείς λίγο ντροπιασμένοι.

      -Ο Θεός αγάπη εστί. Η Αγάπη δεν ασχημονεί.- μας ευλόγησε με το χέρι του και συνέχισε προς τη θάλασσα.

     - Φιλενάδα μου και μετά τι έγινε; - με ρώτησε η Ευδοξία.

     Ο Δημήτρης με πήγε σπίτι μου και δεν με χαιρέτισε καν όταν έφυγε για το δικό του. Όμως το απόγευμα μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε συγνώμη.

    -Και μετά;

     -Βγαίναμε και πάλι μαζί. Στο τέλος χωρίζαμε και πάλι με νευράκια. Εγώ είχα στ’ αυτιά μου πάντα τις συμβουλές του πνευματικού μου πατέρα. Πέρασαν έτσι δυο μήνες και ξαφνικά μια μέρα μου έκαμε πρόταση γάμου.

    -Φιλενάδα μου, και κάθε πότε ομιλεί ο π. Κωνσταντίνος;

    - Ευδοξία μου, πρέπει να έρχεσαι τακτικά στην Εκκλησία και θα μάθεις πολλά για τη δική σου σωτηρία.

 

Εν Βάρη 20/8/2013

 

Π. Παναγιώτης Γκέζος, Οι Αρβανίτες δεν είναι Βορειοηπειρώτες (απάντηση).

Προς το katanixis.blogspot.grγια τον Γέροντα Νεκτάριο Μοναχό Αγιορείτη

Γέροντα Νεκτάριε ευλογείτε, Είμαι ο πρεσβύτερος Παναγιώτης Γκέζος. από τη Χειμάρρα και εφημέριος στον Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Βάρης της Ι. Μ. Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης, Βάρης

 

Με όλο το σεβασμού στο πρόσωπο σας και στον άγιο τόπο που ασκείτε το πνευματικό σας αγώνα θα μου επιτρέψετε να πω και εγώ την γνώμη μου για όσα γράφετε με πολύ αγάπη.
Διαβάζω το άρθρο σας:

γ. Νεκτάριος Μοναχός Αγιορείτης, Άλλο Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες (Βορειοηπειρώτες)

Γέροντα αυτός ο τίτλος είναι πολύ λανθασμένος. Οι Αρβανίτες δεν είναι Βορειοηπειρώτες. Για να σας αποδείξω το λάθος πρώτα απο όλα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι είναι οι Αρβανίτες. Οι Ιλλυριοί είναι απόγονοι των Πελασγικών και πρόγονοι των αλβανών.

«Απο τους Πελασγούς μόνο οι Δωριείς, οι Ίωνες, οι Αιολείς σαν τμήματα του μεγάλου Πελασγικού Έθνους φέρονται να έρχονται στην Ελλάδα, ενώ οι υπόλοιποι, δηλαδή οι Ιλλυριοί, καθιστούν στην Β. Δ Βαλκανική.» Ας δούμε τώρα πιο συγκεκριμένες περιπτώσεις σύνδεσης των Δωριέων...με τους Ιλλυριούς.

«Έκτος απο τον Ύλλο που έδωσε το όνομα του στο Δωρικό γένος των Υλλέων, υπάρχει και άλλος ένας Ύλλος που λατρεύτηκε απο τους Ιλλυριούς σαν θεός του Φωτός ελθών μετά Ιλλυριών Φαιάκων εις Ιλλυριών, υπήρχε δε και χερσόνησος εν Ιλλυρία Ύλλις η Υλληίς και πόλις ομώνυμος εν αυτή (Π. Καρολίδου εισαγωγή στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» Κ. Παπαρρηγοπούλου σελ. 55-56). Ο ίδιος ιστορικός εξάγει το Αρβανίτικο Ύλλε (και σήμερα στα αλβανικά ylliδικό μου σημείωμα)= Άστρο, φως(εκ σου έρχεται και το όνομα «Ιλλυριοί» δικό μου σημείωμα). Απο την παραπάνω εκδοχή τα αστέρια οι Αρβανίτες τα λένε συνήθως Ύλλ'ζ yllëz(δικό μου σημείωμα) δηλ. φωτάκια, μικρά φώτα. (Ένα σημαντικό δείγμα αυτό που δείχνει ότι η σημερινή αλβανική γλώσσα είναι συνέχεια της Ιλλυρικής δικό μου σημείωμα).

Πολλοί νεώτεροι συγγραφείς υποστήριξαν πως το όνομα Υλλεις ειναι Ιλλυρικό και πως οι Υλλεις ήσαν Ιλλυριοί. Αν δεχτούμε τους Πελασγούς σαν κοινούς προπάτορες όλων των κατοπινών Ελληνικών φυλών και κοινούς προγόνους Ελλήνων και Ιλλυριών δεν υπάρχει καμία αντίφαση, κανένα ερωτηματικό, κανένα μπέρδεμα. Μονό με τους Πελασγούς μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί υπήρχε φυλή Υλλέων και στην Ιλλυρία και στην Πελοπόννησο, γιατί υπήρχε Ύλλος στην Ιλλυρία, Ελλάδα, Φρυγία και μάλιστα λατρεμένος σαν Θεός του Φωτός.

Ώστε υπάρχει και μάλιστα άμεση σχέση των Δωριέων και των Ιλλυριών. Και για να γίνουν πιο σαφές, αυτά που εξετάζουμε ειναι μόνον τα συμπεράσματα που βγαίνουν απο την μυθολογική και γλωσσολογική έρευνα. Όλα αυτά ειναι πράγματα που δεν απασχολούν διόλου τους ερευνητές αυτούς που θέλουν ισώνει και καλά να διαφοροποιήσουν τους δυο Λαούς). «akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/2013/01/blog-post_2.htm».

«Οι Ιλλυριοί και όλες οι άλλες φυλές της Βαλκανικής εξελληνίζονται ή εκλατινίζονται μετά την Μακεδονική και Ρωμαϊκή κατάκτησή τους. Τα ονόματα των Ιλλυρικών φυλών με το πάροδος του χρόνου εξαφανίζονται όπως και τα ονόματα: Πελασγοί, Δωριείς, Αιολείς, Ίωνες, Αχαιοί, Χάονες, Μολοσσοί...όχι όμως οι άνθρωποι, οι λαοί. Κατά τον 11ο αιώνα σε ιστορικές πηγές οι άνθρωποι αυτοί, οι πρώην Ιλλυριοί (αρχικά μόνο σε μια περιοχή, Κρουγια) ονομάζονται arban(αρμπάν) που πάει να πει «κάνω χωράφι» δηλαδή αγρότης. Μετά το arbanγίνεται arbëreshκαι μετά alban. Μετά το πέρασμα του χρόνου αυτό έγινε το όνομα του τόπου που μιλούσαν την ίδια αυτή γλώσσα Arbëriaκαι ο λαός της Arbëresh. Η γλώσσα τους δεν αλλάζει, απλός δανείζεται με την πάροδο του χρόνου πολλές παρά πολλές λέξεις απο έλληνες και λατίνους.

Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αυτού του λαού των Arbëreshπέρασε στην Ελλάδα οπού το όνομα τους οι Έλληνες το πρόφεραν

«Αρβανίτες». Είναι ιστορικό γεγονός πως οι Αρβανίτες κατέβηκαν στην Ελλάδα αιώνες τώρα μέχρις και σήμερα για δύο λόγους:

Πρώτονοι Έλληνες της εποχής εκείνης είχαν ανάγκη για πολεμιστές λόγο της μεγάλης απώλειας ανδρών απο τους συνεχείς πολέμους ώστε να αντιμετωπίσουν τους διάφορους και πολλούς εχθρούς και να οργώνουν τα χωράφια τους. Καθόλου όμως απίθανο η ονομασία Μπούρα (η λέξη burraστα αλβανικά πάει να πει άνδρες, σημείωμα δικό μου) να είναι αρβανίτικη και να οφείλεται στο διάσημο αρματολό της Αρκαδίας Πέτρο Μπούα του χωλού , που αναφέρεται και Μπούρας, των πρώτων Αρβανιτών που ήρθαν στη Πελοπόννησο το 1348, και χρησιμοποιήθηκαν απο το Δεσπότη του Μυστρά Μανουήλ Καντακουζηνό, για ν’ αποτελέσουν τη φρουρά των συνόρων και της υπαίθρου. (Σ.30 του βιβλίου του Διονυσίου Κ. Καραγιάννη ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΙΚΟΥ ΜΠΟΥΡΑ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ ΕΚΔΟΣΗ Γ) και στη σ. 46 του αυτού βιβλίου. Είναι η εποχή που η ερήμωση της Πελοποννήσου απο την πανούκλα και η αδιαφορία των Παλαιολόγων για τη διοργάνωση της Πελοποννήσου, εξανάγκασαν τον Μανουήλ να φέρει Αλβανικές οικογένειες για την αναπλήρωση των κενών». 
Δεύτερονσαν οικονομικοί μετανάστες.

Μερικοί άλλοι Arbëresh-Αρβανίτες μετανάστευσαν στη νότιο Ιταλία και εκεί τους είπαν «Albanesi» και αργότερα πολλοί άλλοι πήγαν στη Τουρκία και εκεί τους έλεγαν «arnaut».

Όλοι τους όμως μιλούσαν τη γλώσσα τους, Arberishte, αρμπερίσιτε (αρβανίτικα). Μετά απο χρόνια έμαθαν και την γλώσσα του τόπου που κατοίκησαν. Οι γυναίκες άργησαν πάρα πολλά χρόνια να μη πούμε και αιώνες να μάθουν την γλώσσα του τόπου που τους φιλοξενούσε». (δικό μου σημείωμα)

«Ο Αρβανίτικος λαός αυτός, που ποτέ δεν αποτέλεσε «έθνος», ενίσχυσε τον πληθυσμό του ελλαδικού χώρου, ταύτισε τη μοίρα του με αυτή των ελληνόφωνων συμπατριωτών τους σε καιρούς δύσκολους, κράτησε την ορθόδοξη χριστιανική του πίστη και έπαιξε βασικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821.

Και αυτό γιατί οι Αρβανίτες ήταν ήδη Έλληνες. Η συνείδηση αυτή διαμορφώθηκε στη διάρκεια της μακράς ιστορικής τους πορείας στις ελληνικές χώρες, παράλληλα όμως με τη διατήρηση μιας λαλιάς διαφορετικής από τα «ρωμαίικα».«Κιο γκλιούχα Αρμπeρίστeίστeγκλιούχ τριμeρίστε, Ε φλιτ ναυάρχοι Μιαούλη, Μπότσαρη εδέ γκιθ Σούλι». Μετάφραση: Αυτή η γλώσσα η Αρβανίτικη είναι γλώσσα παλικαρίσια. Τη μιλούσε ο Ναύαρχος Μιαούλης, ο Μπότσαρης κι όλο το Σούλι.

Και οι διασημότητες των Αρβανιτών είναι οι:

Μάρκος Μπότσαρης, αρχηγός των Σουλιωτών, υπερασπιστής του Μεσολογγίου, Νικόλαος Κριεζιώτης, αρχηγός της ελληνικής επανάστασης στην Εύβοια, Ανδρέας Μιαούλης, ναύαρχος και αργότερα πολιτικός, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα η μόνη γυναίκα μέλος της Φιλικής Εταιρίας, Παύλος Κουντουριώτης ναύαρχος και αργότερα πολιτικός, Θεόδωρος Πάγκαλος, στρατηγός και για λίγο στρατιωτικός δικτάτορας, Κίτσος Τζαβέλας πρωθυπουργός, Γεώργιος Κουντουριώτης πρωθυπουργός, Αντώνιος Κριεζής υπηρέτησε στο Ελληνικό Ναυτικό στην επανάσταση, αργότερα πολιτικός, Δημήτριος Βούλγαρης πρωθυπουργός, Αθανάσιος Μιαούλης πρωθυπουργός, Πέτρος Βούλγαρης πρωθυπουργός, Αλέξανδρος Διομήδης πρωθυπουργός, Νίκος Εγγονόπουλος ζωγράφος και ποιητής

Η γλώσσα των Αρβανιτών, τα αρβανίτικα (arvanitika, arvanite, arbërisht, arbërishtë), ή αλλιώς «γλώσσα των πουλιών» (gljuhaezogjvetή gljuhaezogu[t]), επιβίωσε με αξιοθαύμαστο πείσμα μέχρι τις μέρες μας, κυρίως λόγω του έντονου συντηρητισμού των αρβανίτικων κοινωνιών». (ΔΙΑΣΙΜΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ !!! ΟΙ ΔΩΡΙΕΙΣ ΤΟΥ ΝΕΩΤΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Ειδικό Αφιέρωμα Του εκδότου του www.Apodimos.comΞενοφώντα Φαφούτη).

Ένας άλλος αρβανίτης Ο FanNoliή αλλιώς Θεοφάνης Μαυρομάτης(1882 - 1965), γεννήθηκε σε ένα αρβανιτοχώρι της Ανατολικής Θράκης.

Ως νέος Noliάνθρωπος περιπλανήθηκε σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου, στην Αθήνα , Αλεξάνδρεια , και την Οδησσό, τη Ρωσία, και υποστηρίζεται τον εαυτό του ως ηθοποιός και μεταφραστής.

Ανέπτυξε έντονο λογοτεχνικό, ποιητικό και μεταφραστικό έργο (από ελληνικά στα αλβανικά και αντίστροφα) ενώ ήταν ο πρώτος που μετέφρασε το Ευαγγέλιο και άλλα ορθόδοξα ιερά κείμενα στα Αλβανικά.

Ο FanNoliτιμάται στην Αλβανία ως υπέρμαχος της λογοτεχνίας, της ιστορίας, της θεολογίας, της διπλωματίας, της δημοσιογραφίας, της μουσικής και της εθνικής ενότητας. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εδραίωση της αλβανικής ως εθνική γλώσσα της Αλβανίας με πολλές μεταφράσεις από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Για ένα διάστημα μάλιστα το 1924 διετέλεσε πρωθυπουργός της Αλβανίας. (Αναρτήθηκε από Βορειοηπειρώτης Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 2012).

«Όσον αφορά το σημερινό όνομα Shqiptar(σικιπτάρ) και Shqipëri(Σκιπερί) είμαι της γνώμης: Shqipëriείναι η χώρα των αετών, όπως την λένε και οι ίδιοι Αλβανοί σήμερα. Κατάγεται απο την λέξη shqipe(αετός). Αυτήν την λέξη shqipeτην έχουν δανειστεί απο την Ελληνική γύπες (στη Χειμάρρα έχουμε τοπωνύμιο Γυπέα». (δικό μου σημείωμα).

«Ο Πρόξενος της Αγγλίας στην Αθήνα, Ιωάννης Ζιρώ, σε έκθεσή του, έτους 1674, γράφει μεταξύ άλλων και τα εξής: Οι Κλέφτες της υπαίθρου, τόσο εδώ (Ρούμελη), όσο και στο Μοριά, είναι όλοι Αρβανίτες. Και λίγο παρακάτω: Στους πενήντα Κλέφτες που παλουκώνουν στην Τουρκία, οι σαράντα εννιά θα είναι Αρβανίτες».

Αυτή είναι μια αλήθεια που δείχνει πάντα μέχρις και σήμερα την φιλική γειτονιά ανάμεσα στους δυο λαούς που δεν φταίνε σε τίποτα με όσα κάνουν οι πολιτικοί που τους εξουσιάζουν. Και το γεγονός που «:Στους πενήντα Κλέφτες που παλουκώνουν στην Τουρκία, οι σαράντα εννιά θα είναι Αρβανίτες» λέει πολλά και δεν πρέπει να το ξεχάσουμε.

(2) Την ίδια ακριβώς πληροφορία μας καταθέτει και ο Κώστας Καραστάθης στα «Πάθη του Γένους».

Η περίοδος των «Ορλοφικών»

Αρχίζει με πολύ ενθουσιασμό από τους προγόνους μας Ρωμηούς το 1770, γιατί πίστεψαν στις υποσχέσεις της Μεγάλης Αικατερίνης της Ρωσίας περί αποστολής ρωσικού πολεμικού στόλου προς βοήθεια των προγόνων ημών. Ο στόλος ήρθε, η επανάσταση άρχισε στον Μοριά και αλλού και ο στόλος δολίως απεχώρησε. Η επανάσταση κατεπνίγη, με την αποστολή από την Πύλη 60.000 χιλ. αγρίων Τουρκαλβανών, με αρχηγό τον Χατζή Οσμάν. Η σφαγή τελείωσε το 1779.

Και αυτή επίσης είναι μια μεγάλη αλήθεια. Για την περίοδο των «Ορλοφικών» το λάθος είναι στην απιστία της Μεγάλης Αικατερίνης της Ρωσία και πουθενά αλλού.

Σε όλο αυτό το διάστημα, οι οπλισμένοι Αρβανίτες μας (οι Κλέφτες), έδωσαν όπως πάντα το καλύτερο εαυτό τους υπέρ της αμωμήτου ορθοδόξου πίστεως ημών και υπέρ της φιλτάτης (πολύ αγαπητής δικό μου σημείωμα) Πατρίδος.

Εννοείτε αφού οι Αρβανίτες είχαν τον ίδιο απόστολο του Χριστού, τον Παύλο, οποίος κήρυσσε το Ευαγγέλιο του Χριστού στην Χώρα τους. Είναι οι σημερινοί Αρβανίτες οι οποίοι εκατοντάδες κάθε Κυριακή εκκλησιάζονται σήμερα στην μεγάλη και σύγχρονη Εκκλησία του Ευαγγελισμού στα Τίρανα και σε όλη την Αλβανία.

Ένα πρώτο συμπέρασμα πριν την Αποκάλυψη

Είναι φανερό στον κάθε σώφρονα αναγνώστη, ότι ο αναφερόμενος συγγραφέας, με «ελαφρά καρδία», ταυτοποιεί τα αντίθετα, διότι τι σχέση μπορεί να έχη ο Τουρκαλβανός Χατζή Οσμάν, με τους Αρβανίτες Γεώργιο Καραϊσκάκη, Οδυσσέα Ανδρούτσο και Παύλο Κουντουριώτη;

Ναι γέροντα. Ο Γεώργιος, ο Οδυσσέας, ο Παύλος....με τον Χατζή Οσμάν είχαν τον ίδιο παππού. Οι πατεράδες τους όμως ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους. Ένας με τον Χριστό και ένας με τον Μοχάμεντ. Καθόλου παράξενο η όχι; Ας θυμηθούμε λίγο τον εμφύλιο στην Ελλάδα το 1945-49.

ε. Η Α Π Ο Κ Α Λ Υ Ψ Η

Αντιγράφω από το βιβλίο «Αρβανίτες», του Υποστρατήγου α. Σπυρίδωνος Κασελίμη, σελ 87, Εκδόσεις Μπατσιούλας: «Στο τέλος της δεύτερης Βενετοκρατίας (1715), στην Πελοπόννησο έμειναν περίπου 50.000 Αρβανίτες.

Γέροντα αν μόνο στην Πελοπόννησο έμεναν 50 χιλιάδες αρβανίτες φαντάσου πόσες εκατοντάδες χιλιάδες, να μη πούμε εκατομμύρια, έμεναν σε όλη την Ελλάδα.

Το δια πολλών τεκμηρίων κακόδοξο βιβλίο, το συγγραφέν υπό Ιγνατίου Θ. Μανδελίδη (εφησυχάζοντος Αρχιερέως), με τίτλο «Ο ανυποχώρητος νεομάρτυς Λαρίσης άγιος Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης +1773», των εκδόσεων της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», πρέπει αμέσως να παύση να διακοινείται στα ορθόδοξα βιβλιοπωλεία, ως εξάπτον εμφιλιοπολεμικά πάθη και ως εκ τούτου βλάπτον το ελληνικό Έθνος.

Θεωρώ άμεση την επέμβαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας, αλλά και την επέμβαση του Εισαγγελέως.

Ευχαριστώ και πάλιν και πολλάκις τω Θεώ ημών.

Γέροντα κάνεις μεγάλο λάθος. Γιατί φοβάσαι την αλήθεια; Μη κρίνεις τους άλλους αλλά να παρακαλάς τω Θεώ να σε φωτίσει γιατί είσαι σε μεγάλο σκοτάδι για όσα μας είπες παραπάνω. Όσον αφορά το αν πρέπει κάτι που βλάπτει σήμερα ιδικά το ελληνικό Έθνος να παύση αμέσως να διακοινείται στα Μ.Μ.Ε είναι το «ΑΛΛΟ ΑΛΒΑΝΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ (ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ)»

Η Παναγία η Αρβανίτισσα να σας ευλογή πάντοτε.

Η Παναγία είναι μια, η ΘΕΟΤΟΚΟΣ. Αγκαλιάζει, αγαπάει και βοηθάει και τους Αρβανίτες της Χίου, της Μπούρας...τους Πόντους της Σουμελάς τους Έλληνες, όλους, τους Χριστιανούς γενικά και όχι μόνο...οι οποίοι πιστεύουν στην αγάπη της και στις πρεσβείες της.

Γέρων Νεκτάριος Μοναχός Αγιορείτης

Γέροντα με τούτα που σας έγραψα δεν έχω σκοπό να σας κρίνω αλλά σαν Βορειοηπειρώτης έχω χρέος να ομολογήσω την αλήθεια. Την αλήθεια που έχω εκφράσει και στο βιβλίο μου «Ένα κλωνάρι απο το μεγάλο δένδρο της Χειμάρρας» Αθήνα 2013 Εκδόσεις Α

 

 

 

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΗΝ ΑΓΡΥΠΝΙΑ  ΤΗΣ  ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ

 

    Ἐφόσον λειτουργεῖ στὸν τόπο μας μιὰ κοινοβουλευτικὴ δημοκρατία, ὑπάρχουν μέρες ποὺ σημαδεύουν τὴν ἐμπειρία μας σὰν μέρες ἐκλογὴς. Ἡ ἐπιλογὴ ποὺ κάνουμε αὐτὲς τὶς μέρες εἶναι μιὰ ἐπιλογὴ ποὺ σχετίζεται κυρίως μὲ τὴ λειτουργία τοῦ πεπτικοῦ μας συστήματος. Βασικὰ φαίνεται νὰ διαλέγουμε ἄν θὰ τρῶμε λιγότερο ἤ περσσότερο. Ἄν θὰ τρῶμε ὅσο «...δικαιούμεθα» νὰ τρῶμε, ἤ ἄν θὰ ἀφήσουμε ἤ ὄχι κάποιον ἄλλο νὰ τρῶει αὐτὸ ποὺ «...δικαιούμεθα» νὰ τρῶμε ἐμεῖς.

    Εἶναι ἀσφαλῶς θλιβερὸ ὅτι τέτοια περίπου εἶναι τὰ κριτήρια μιὰς ἐπιλογῆς, στὴν ὁποία ὄχι μόνο δίνουμε ἰδιαίτερη σημασία, ἀλλὰ ποὺ πολλοὶ τὴ θεωροῦμε σὰν τὴν πιὸ σπουδαία ἐπιλογή ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε στὴ ζωή μας, ἄν ὄχι καὶ τὴ μόνη. Ἀλλὰ εἶναι θλιβερότερο ποὺ μᾶς διαφεύγει, ὅτι κάθε μέρα καὶ κάθε στιγμὴ ἀκόμη τῆς ζωής μας κάνουμε κάποια ἐπιλογὴ καὶ ὅτι μερικὲς ἀπ’ αὐτὲς τὶς ἐπιλογὲς εἶναι πολὺ πιὸ κρίσιμες ἀπὸ τὴν ἐκλογὴ ἑνὸς κυβερνητικοῦ  σχήματος, ποὺ θὰ μᾶς ἐξασφαλίσει περισσότερα ὑλικὰ ἀγαθά.

    Ἡ πιὸ κρίσιμη ἐπιλογὴ ποὺ κάνουμε, μὲ ἐπίγνωση ἤ χωρὶς ἐπίγνωση, κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἀνάμεσα στὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι πνεῦμα ἀγάπης, καὶ στὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, ποὺ εἶναι πνεῦμα καταναλωτισμοῦ, ἰδιοτέλειας καὶ ἐγωκεντρισμοῦ. Μὲ ἄλλα λόγια, εἶναι ἡ ἐπιλογὴ ἀνάμεσα στὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ τὴν ἀτομιστικὴ θεώρηση τῆς ζωῆς. Ἀνάμεσα στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν κόσμο.

        Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ποὺ σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας καλούμεθα νὰ ἐπιλέξουμε ἀντὶ τοῦ κόσμου. Καλούμεθα διαρκῶς νὰ ἐπιλέξουμε ἀνάμεσα στὴ ζωοδότρια ἀγαπητικὴ προσφορὰ πρὸς τὸν ἄλλο καὶ τὴν ἰδιοτελὴ χρησιμοποίηση τοῦ ἄλλου. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας καλούμεθα νὰ ἐπιλέξουμε ἀνάμεσα στὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο, καὶ αὐτὴ εἶναι μιὰ ἀσύγκριτα πιὸ κρίσιμη ἐπιλογὴ ἀπὸ τὴν ἐπιλογὴ ἀνάμεσα σὲ διαφορετικοὺς τρὸποὺς λειτουργίας τοῦ πεπτικοῦ μας συστήματος.

  Ἡ Ἁγία Βαρβάρα ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα ἑπέλεξαι τὸ Θάνατο γιὰ τὸ Χριστὸ ἀντὶ τὴν εἰδωλολατρία.

Η Αγία Βαρβάρα αποτελεί κόσμημα των μαρτύρων του 3ου αιώνα μ.Χ. Ο πατέρας της ήταν από τους πιο πλούσιους ειδωλολάτρες της Ηλιουπόλεως και ονομαζόταν Διόσκορος. Μοναχοκόρη η Βαρβάρα, διακρινόταν για την ομορφιά του σώματός της, την ευφυΐα και σωφροσύνη της. Στη χριστιανική πίστη κατήχησε και είλκυσε τη Βαρβάρα μια ευσεβής χριστιανή γυναίκα. Τη ζωή της μέσα στο ειδωλολατρικό περιβάλλον η Βαρβάρα περνούσε «ἐν πάσῃεὐσεβείᾳκαὶσεμνότητι» (Α' πρός Τιμόθεον, β' 2). Δηλαδή με κάθε ευσέβεια και σεμνότητα. Όμως το γεγονός αυτό, δεν έμεινε για πολύ καιρό μυστικό. Ο Διόσκορος έμαθε ότι η κόρη του είναι χριστιανή και εκνευρισμένος διέταξε τον αυστηρό περιορισμό της. Αλλά η Βαρβάρα κατόρθωσε και δραπέτευσε. Ο πατέρας της τότε εξαπέλυσε άγριο κυνηγητό μέσα στις σπηλιές και τα δάση, όπου κρυβόταν η κόρη του. Τελικά, κατόρθωσε και τη συνέλαβε. Ο άσπλαχνος και πωρωμένος ειδωλολάτρης πατέρας, παρέδωσε την κόρη του στον ηγεμόνα Μαρκιανό. Αυτός, αφού στην αρχή δεν κατόρθωσε με δελεαστικούς τρόπους να μεταβάλει την πίστη της, διέταξε και τη μαστίγωσαν ανελέητα. Κατόπιν τη φυλάκισε, αλλά μέσα εκεί ο Θεός θεράπευσε τις πληγές της Βαρβάρας και ενίσχυσε το θάρρος της. Τότε ο ηγεμόνας θέλησε να τη διαπομπεύσει δημόσια γυμνή. Αλλά ενώ έβγαζαν τα ρούχα της, άλλα ωραιότερα εμφανίζονταν στο σώμα της. Ο ηγεμόνας βλέποντας το θαύμα, διέταξε να αποκεφαλισθεί. Χωρίς καθυστέρηση, ο ίδιος ο κακούργος πατέρας της, ανέλαβε και την αποκεφάλισε. Την στιγμή όμως που είχε αποτελειώσει το έγκλημά του, έπεσε νεκρός χτυπημένος από κεραυνό κατά θεία δίκη. Η Αγία Βαρβάρα ανακηρύχθηκε ως προστάτις Αγία του πυροβολικού (1828 μ.Χ.) και των ορυχείων.